Crimethink

Πόσες ώρες τη μέρα περνάς μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης; Του υπολογιστή; Μπροστά στο παρμπρίζ; Μπροστά απ’ όλα αυτά μαζί; Πόσα πράγματα στην καθημερινότητά σου ζεις μέσα από την προσομοίωση μιας οθόνης; Είναι το ίδιο συναρπαστικό να παρακολουθείς πράγματα με το να τα βιώνεις;

Έχεις αρκετό χρόνο να κάνεις όλα τα πράγματα που θέλεις; Αρκετή ενέργεια έχεις; Γιατί δεν έχεις; Πόσες ώρες τη μέρα κοιμάσαι; Πόσο σε επηρεάζει ο τυποποιημένος χρόνος που εφευρέθηκε με μοναδικό σκοπό να συγχρονίζει τη δραστηριότητά σου με αυτήν εκατομμύρια άλλων; Πόση ώρα περνάς χωρίς να ξέρεις τι ώρα είναι; Ποιος ή τι ελέγχει τις ώρες και τα λεπτά σου;

Τις ώρες και τα λεπτά μιας ζωής που περνάει; Κρατάς χρόνο για τον εαυτό σου; Για να κάνεις τι; Μπορείς πια να εκτιμήσεις μια θαυμάσια μέρα που τα πουλιά κελαηδάνε και ο κόσμος βολτάρει στο δρόμο; Πόσο πρέπει να σε πληρώνουν την ώρα για να μένεις κλεισμένος κάπου, να πουλάς αντικείμενα και να τακτοποιείς φακέλους; Ποιο αντάλλαγμα μπορεί να αντικαταστήσει αυτή τη μέρα της ζωής σου; Πώς επιδρά πάνω σου μια μάζα ανθρώπων, να περιτριγυρίζεσαι από αγνώστους; Είσαι σε θέση να παρατηρήσεις την ψυχρότητα των αισθημάτων σου;

Ποιος φτιάχνει το φαγητό σου; Τρως ποτέ μόνος; Τρως ποτέ όρθιος; Πόσα πράγματα γνωρίζεις γι’ αυτό που τρως, τι τρως κι από πού προέρχεται; Πόσο εμπιστεύεσαι το φαγητό σου; Τι μας γλιτώνουν οι μηχανές που δουλεύουν για μας; Οι μηχανές που σκέφτονται για μας; Πώς σε επηρεάζει η ανάγκη για αποδοτικότητα που δίνει περισσότερη αξία στο προϊόν από τη διαδικασία, που δίνει περισσότερη αξία στο μέλλον από το παρόν; Το παρόν συνεχώς συντομεύει κι εμείς συνεχώς σπριντάρουμε προς το μέλλον. Προς τα πού τρέχουμε; Γλιτώνουμε χρόνο; Χρόνο για τι πράγμα; Πώς σε επηρεάζει να κινείσαι σε προδιαγεγραμμένες τροχιές; Στο ασανσέρ, το λεωφορείο, το μετρό, την εθνική οδό και το πεζοδρόμιο; Το να κινείσαι σε δισδιάστατες και τρισδιάστατες διαστάσεις και να εργάζεσαι σ’ αυτές;

Πώς σε επηρεάζει να είσαι εγκλωβισμένος σ’ ένα χώρο κι ένα πρόγραμμα, αντί να περιπλανιέσαι και να κινείσαι ελεύθερα κι αυθόρμητα; Πόση ελευθερία κίνησης έχεις; Ελευθερία να κινείσαι στο χώρο, όσο μακριά θέλεις εσύ, σε νέες κι ανεξερεύνητες κατευθύνσεις; Πώς σε επηρεάζει το να περιμένεις; Να περιμένεις στην ουρά, στο μποτιλιάρισμα, να περιμένεις να φας, να έρθει το λεωφορείο, να αδειάσει η τουαλέτα; Το να μαθαίνεις να καταπιέζεις και να αγνοείς αυθόρμητες παρορμήσεις; Πώς σε επηρεάζει το να καταπνίγεις τις επιθυμίες σου; Μέσω της σεξουαλικής καταπίεσης, μέσω της καταπίεσης και της εξαφάνισης της χαράς, που ξεκινούν από την παιδική ηλικία, συγχρόνως με την καταπίεση κάθε αυθορμητισμού, όλων των στοιχείων που αποδεικνύουν την άγρια φύση σου, το ότι ανήκεις στο βασίλειο των ζώων;

Είναι επικίνδυνη η χαρά και η επιθυμία; Μπορεί ο κίνδυνος να έχει μια ομορφιά; Νιώθεις ποτέ την επιθυμία να στρέψεις το βλέμμα στον ουρανό; (Τα αστέρια μπορείς πια να τα διακρίνεις;) Νιώθεις ποτέ την επιθυμία να δεις νερό, φύλλα και ζώα; Ό,τι λάμπει, θροΐζει και κινείται; Μήπως χρειάζεσαι γι’ αυτό ένα κατοικίδιο, ένα ενυδρείο και φυτά εσωτερικού χώρου; Ή μήπως η τηλεόραση και το βίντεο είναι οι μοναδικές λάμψεις, θροΐσματα και κινήσεις στη ζωή σου; Πόσα πράγματα στην καθημερινότητά σου ζεις μέσα από την προσομοίωση μιας οθόνης; Αν η ζωή σου ήταν ταινία, θα πήγαινες να τη δεις; Πώς αισθάνεσαι σε καταστάσεις καταναγκαστικής παθητικότητας; Πώς επηρεάζεσαι από τη συνεχή επίθεση συμβολικής επικοινωνίας – οπτικής, έντυπης, μέσω του βίντεο, του ραδιοφώνου, των προηχογραφημένων φωνών – σαν να τρέχεις μέσα σ’ ένα δάσος γεμάτο από αλλόκοτα σημάδια; Χρειάζεσαι μερικές φορές να μένεις μόνος, να ηρεμείς και να συλλογίζεσαι; Θυμάσαι καθόλου πώς είναι να σκέφτεσαι για τον ίδιο σου τον εαυτό, αντί να δέχεσαι μόνο ερεθίσματα και να αντιδράς σ’ αυτά; Πού μπορείς να μείνεις μόνος και να ηρεμήσεις; Χωρίς τη λάμψη και το βουητό της οθόνης – σκέτη ηρεμία; Όχι μοναξιά, απλά και μόνο χαλαρωτική ησυχία; Πότε έπαψες να θέτεις στον εαυτό σου τέτοια ερωτήματα; Νιώθεις μερικές φορές μόνος, με έναν τρόπο που οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν;

Νιώθεις ποτέ έτοιμος, πραγματικά να χάσεις τον έλεγχο;

Ex-Workers Collective